Rosła rów­nież liczba tygodników polskich, stanowiących zawsze nie mniej niż kilka procent ogółu tygodników wydawanych na obszarze państwa austriackiego. Według dalekich od prawdy ustaleń Johanna Wincklera w latach 1848-1873 w zaborze austriackim, a więc w Galicji ukazywa­ło się od kilku do kilkunastu tygodników polskich (najmniej jeden, najwięcej 14), zaś z obliczeń Jerzego Myślińskiego wynika, że w latach 1881-1894 każdego roku wychodziło od 11 do 19 tygodników, w 1895-1899 – od 22 do 30, w 1900 r. już 36 tygodników. Po 1899 r. przyrost był tak szybki, że np. w 1910 r. było ich już 80. W rze­czywistości tygodników polskich w Galicji było więcej i mimo nis­kich nakładów jednostkowych odgrywały one poważną rolę w rozpowsze­chnianiu idei oraz wiadomości intensyfikujących życie umysłowe, po­lityczne, -społeczne i gospodarcze.

Ale o znaczeniu tygodników galicyjskich stanowiła nie tylko ich wielkość, która w połączeniu z ogromną różnorodnością tygodników (od ogólnych czy ogólnokulturalnych do wąskospecjalistycznych, od tygodników o charakterze lokalnym po ogólnonarodowe, od skrajnie radykalnych po skrajnie konserwatywne czy wręcz reakcyjne) i właś­ciwą im częstotliwością sprawiła, iź tygodniki przeważnie przynosi­ły treści najwartościowsze i najważniejsze, powybierane z ogromnej masy ulotnych drobiazgów i „plew”, nie mających większego znacze­nia dla normalnie funkcjonującego społeczeństwa. Również zainteresowanie się Galicją ma swoje głębsze racje. W dotychczasowych badaniach historycznoprasowych ten obszar Polski doby rozbiorów traktowany był po macoszemu i w konsekwencji nie­wiele wiadomo na temat jego prasy.

Nieliczne a okazalsze prace Mariana Tyrowicza, Jerzego Myślińskiego, Ireny Homoli, Stanisła­wa Frybesa, Aleksandra Żygi, Kazimierza Olszańskiego i innych tematu bynajmniej nie wyczerpują, a co najwyżej uprzytamniają, jak wiele jest białych plam i ile pozostaje jeszcze do zrobienia. Na dobrą sprawę, to nawet nie mamy solidnej, dokładnej i komplet­nej rejestracji bibliograficznej prasy galicyjskiej. Jerzego łoj­ka „Bibliografia prasy polskiej 1661-1831” (Warszawa 1965), Bo­lesława Korczaka „Biblografia prasy polskiej 1832-1964” (Warszawa 1968) i Aleksandry Garlickiej „Spis tytułów prasy polskiej 1365- -1918 (Warszawa 1978) jakkolwiek są bardzo pomocne przy ustalaniu danych bibliograficznych, to jednak ńie wystarczają przy opracowywaniu kompletnego zestawu jednej z wybranych kateogii tytułów prasowych.

Dopiero w konfrontacji z innymi źródłami, jak choćby z „Bibliografią polską” Karola Estreichera umożliwiają spo­rządzenie przybliżonej, a z pewnością niepełnej listy dziewiętnas- towiecznych tygodników galicyjskich, które wzięte razem wydają się dostatecznie rozległym i bogatym w problematykę przedmiotem badań. Ograniczenie czasowe tematu latami 1772-1900 spowodowane zo­stało stosunkowo nikłym dorobkiem badawczym oraz zainteresowaniami autora, który uważa wiek XIX za dostatecznie ważny i atrakcyjny. Ponadto rok 1900 zamykający stulecie,jest zarazem przełomowy dla dziejów prasy galicyjskiej. Z jego początkiem przest”ł obowiązy­wać tzw. stempel dziennikarski, który w latach 1850-1899 był bodaj jednym z najskuteczniejszych środków hamowania rozwoju prasy nie­zależnej, przynajmniej tyle znaczącym, co w pierwszej połowie XIX stulecia.

Wydawanie minimalnej ilości zezwoleń na otwieranie dru­karni, księgarni, wydawnictw, bibliotek czy innych instytucji mogą­cych służyć rozwojowi rodzimej kultury okupowanego kraju. Wybór okresu 1772-1900 okazuje się użyteczny metodologicznie, gdyż poz­wala uchwycić niektóre zjawiska charakterystyczne dla rozwijającej się prasy galicyjskiej w związku ze zmieniającymi się uwarunkowa­niami politycznymi, społecznymi, ekonomicznymi i kulturowymi. Bez wątpienia celowe i wielce użyteczne byłoby uwzględnienie tygodników wydawanych w Galicji lat 1901-1918. Niestety, autor zda­je sobie sprawę z mnogości tygodników tego okresu i trudności ich zinwentaryzowania, nie mówiąc już o ich przebadaniu. Ograniczył się zatem do tygodników emitowanych w warunkach panujących przed upły­wem XIX stulecia, bardzo różniących się od tego, co wyciskało pięt­no na< wydawnictwach periodycznych przedniepodległościowych lat XX w.

Ponadto autor uważa, iż przyjęcie granicy roku 1905 lub 1914 czy 1918 albo jeszcze innego byłoby nie mniej sztuczne i przypadkowe, a chyba trudniejsze do usprawiedliwienia, choć miałoby za sobą zwy~ czaj panujący od pewnego czasu. Autor niniejszego opracowania wychodzi z założenia, źe granice dziejowe prasy, a więc i tygodników, wyznaczają fakty i zjawiska stanowiące o nich, a między innymi u- stawy prasowe, określające normy istnienia i funkcjonowania, Bez wątpienia rok 1772, jako rok zagarnięcia ziem polskich przez Au­strię i wprowadzenia zupełnie innego i obcego Polakom galicyjskim porządku prawnego jest datą przełomową również w odniesieniu do prasy.